Een vrouw huurt een woning van een woningcorporatie. Haar meerderjarige kinderen wonen bij haar in. Wanneer de vrouw komt te overlijden, komt de woningcorporatie met de kinderen van de vrouw overeen dat zij nog enige tijd in de woning kunnen blijven wonen, mits zij op zoek gaan naar alternatieve woonruimte. Deze afspraken worden vastgelegd in een vaststellingsovereenkomst. Na afloop van de overeengekomen termijn weigeren de kinderen de huurwoning te verlaten. In de ontruimingsprocedure betogen zij dat de vaststellingsovereenkomst als huurovereenkomst moet worden gekwalificeerd. Het hof oordeelt dat geen sprake is van een huurovereenkomst. De Hoge Raad laat dat oordeel in stand. Indien een overeenkomst elementen bevat op grond waarvan op zichzelf aan de wettelijke omschrijving van huur is voldaan, is het mogelijk dat de overeenkomst in de gegeven omstandigheden, gelet op haar inhoud en strekking, in haar geheel beschouwd toch niet als huurovereenkomst moet worden aangemerkt. Bij de beoordeling of deze uitzondering zich voordoet is mede van belang voor welke situatie partijen een regeling hebben willen treffen en of een kwalificatie anders dan als huurovereenkomst zich in die situatie verdraagt met het dwingendrechtelijke beschermingsregime voor huurovereenkomsten met betrekking tot woonruimte. Dat regime verzet zich niet tegen een afspraak dat de bewoner nog enige tijd tegen vergoeding in de woning zal mogen blijven teneinde naar andere woonruimte om te zien en de eigenaar zolang van ontruiming afziet.